De profieltekst van de wetenschapper bestond uit één zin: ‘Belgische, maar verder val ik best mee.’ Ik was verkocht en likete haar. Volgens mij had ze mijn soort humor.
Een andere verklaring voor waarom ik haar likete is dat ik me simpelweg gedroeg als de statistische meerderheid. Ze had een afwijkend profiel en ik sloeg daarop aan, want schijnbaar werkt dat zo. Laatst kreeg ik een pop up met tips om meer matches te krijgen. Dé tip was dat je creatief met je profiel moest omgaan, zodat je een origineel profiel had. Mensen vinden originaliteit aantrekkelijk, waardoor je je kans op likes vergroot. Ik dacht toen: maar ik wil mijn kans op likes helemaal niet vergroten als het alleen een kwestie is van kwantiteit. Kom eerst maar eens met een tip voor meer kwalitatieve likes. Ik stond er geen seconde bij stil dat het andersom ook opgaat, dat ikzelf tot de statistische kudde behoor die blind in iedere originaliteitsval loopt. Bij de Wetenschapper had ik er meteen iets kwalitatiefs van gemaakt door te denken dat we dezelfde humor hadden. Let’s face it: er stond één zin.
We matchten en ik schreef: ‘Hi, als België je slechtste eigenschap is dan heb je het goed voor elkaar. Wat brengt je naar Nederland?’
Zij antwoordde: ‘Werk. Ik kon hier aan de universiteit een betrekking krijgen als docent, in België was dat lastig.’ Ongeveer direct daarna schreef ze: ‘Zullen we wat afspreken?’
Het eerste wat ik dacht was: hoezo afspreken? We hadden geen woord gewisseld en ik had geen idee of het klikte! In tweede instantie dacht ik er milder over. Er zijn mensen die het liefste direct afspreken, omdat je een klik toch pas in levende lijve kunt ervaren. Ik ben het daarmee eens, maar met die nuancering dat je door een beetje te appen heel wat dates kunt voorkomen waarmee je zeker geen klik hebt.
Over kwalitatieve selectie gesproken, zoiets stond laatst ook in een andere pop up die ik kreeg. Het ging over de voordelen van vrijgezel zijn. Met vier van de vijf voordelen was ik het helemaal eens, maar bij de vijfde vroeg ik me af welke millennial dit nou weer had geschreven, want het was één en al paradox. Er stond dat je door vrijgezel te zijn betere dates krijgt. Dit vijfde voordeel greep terug op een eerder voordeel dat luidde: als vrijgezel ken je jezelf beter en weet je daardoor beter waarnaar je op zoek bent. Vrij vertaald is het dus een voordeel van vrijgezel zijn dat je beter wordt in daten, omdat je beter weet wat je wil. Waaronder blijkbaar dat je geen vrijgezel wil zijn, want waarom zou je anders daten?
(Verdomde algoritmes die mij nu in het vakje ‘dating’ hebben gestopt.)
De Wetenschapper en ik spraken af in een koffietentje. Zij bestelde haar koffie in het Vlaams en ik de mijne in het Nederlands. Ik denk dat iedere Vlaming gruwt van de harde Nederlandse klanken en dat iedere Nederlander een zwak heeft voor Vlaams. ‘Ik versta je niet,’ zei ik toen ze weet ik het wat zei. Het is toch echt een andere taal, dat Vlaams, want ik bleek haar geregeld niet te verstaan. Overigens vind ik dit een leuke manier van elkaar niet begrijpen. Veel beter dan wanneer het komt doordat je niet op één lijn zit en maar de hele tijd langs elkaar heen praat, omdat je elkaar onmogelijk kunt begrijpen.
Het gesprek kwam op de nadelen van in Nederland wonen, wat vooral neerkwam op de Nederlanders. De Nederlandse directheid vond ze echt helemaal niks. Nu had ik de Vlaamse heel direct gevonden in haar vraag om te daten, maar blijkbaar had ik het mis en was dat geen directheid. Terwijl ze met voorbeelden kwam, drong het verschil tussen ‘direct zijn’ en ‘gelijk ter zake komen’ tot mij door.
Bij ‘direct zijn’ dan is de situatie persoonlijk en zeg je bijvoorbeeld meteen dat je het een waardeloze les vond en je diegene een slechte docent vindt. Of dat je geen tweede date hoeft, omdat het kapsel van diegene je niet aanstaat. Bij ‘ter zake komen’ gaat het om onpersoonlijke zaken. Kortom, de Wetenschapper was niet direct, maar wel doelgericht. Daarom was ze meteen op die date afgestevend.
Ik had nooit eerder over dat verschil nagedacht en ik hou ervan wanneer iemand me prikkelt om over dingen na te denken. De Wetenschapper was Vlaams, grappig, zelfbewust en slim.
‘Hoe bevalt de datingapp je,’ vroeg ik haar op een gegeven moment. Waarbij ik mijn Hollandse ‘je’ ineens heel onbeschoft vond klinken.
‘Verschrikkelijk, echt verschrikkelijk, maar ik doe het maar gewoon. Hiervoor heb ik twee andere apps gehad, maar die heb ik uitgespeeld.’
‘Uitgespeeld’, herhaalde ik glimlachend. Ik vond dat geweldig mooi gezegd.
Ze voegde er nog aan toe: ‘Mijn strategie is zoveel mogelijk daten. Het is niet leuk, maar iets anders zit er niet op.’
De Wetenschapper geloofde in de wetmatigheid van kwantiteit: de kans op een treffer wordt bepaald door de kwantiteit. Daarom moest je zoveel mogelijk daten. Het was niet leuk, maar je moest erdoorheen.
Terwijl ik dacht dat ik de Wetenschapper door een soort kwalitatief selectiefilter had gehaald, keek zij naar onze date als een door kwantiteit bepaalde kans. Een hele kleine kans, waardoor je vooral niet moest opgeven, maar zoveel mogelijk moest daten. Als dat geen romantiek is dan weet ik het ook niet meer.