De Visser had vakantiefoto’s van overal ter wereld en dat sprak me wel aan. Vriendelijke uitstraling. Alleen had ze geen profieltekst.
Misschien spreekt ze wel Engels, dacht ik. Blijkbaar denk ik dat wanneer iemands foto’s me aanspreken, maar een profieltekst ontbreekt. Met Engels bedoelde ik eigenlijk dat ze een ‘expat millennial’ kon zijn, want daar zijn er een heleboel van op de dating app. Allemaal eager om te laten zien hoe ambitieus en succesvol ze zijn en op zoek naar vruchtbare ontmoetingen. ‘Kijk mij eens de wereld aan het bereizen zijn, want de wereld is mijn speeltuin. Vandaag in Amsterdam, maar morgen misschien wel in New York voor een rapportage over vliegschaamte.’
Ik besloot haar te liken en meteen waren we een match. Misschien spreekt ze wel Engels, dacht ik opnieuw. Vervolgens schreef ik haar een berichtje in het Nederlands. ‘Hi, zo te zien ben je overal wel zo’n beetje geweest. Heb je een favoriete bestemming?’
‘Sorry I don’t understand. Do you speak English?’
Ai, dacht ik. Nou ja, vooruit. Laten we maar eens kijken. ‘No problem. What brings you here?’ vroeg ik.
‘Where is here?’
‘To the Netherlands,’ verhelderde ik.
‘Well, I can imagine you are. A good reason to be in the Netherworlds.’ Meteen erachteraan deed ze een stap terug. ‘How are you?’
Ik voelde me enigszins in verwarring gebracht door haar antwoord dat meer klonk als een liefdesverklaring dan als flirten. Daarbij kwam het besef dat ze niet eens mijn profieltekst had gelezen, want dat kon ze niet. Tot slot was er de reset van ons gesprek. Een stap terug in de tijd.
‘Hoe gaat het?’ Dat is van hetzelfde kaliber als mensen die niets anders weten te zeggen dan ‘hi’. In het Engels des te meer. ‘How are you?’ In het Amerikaans is dat niet eens een vraag, ondanks het vraagteken, maar gewoon een begroeting. Vragen ‘hoe gaat het’ vind ik een waardeloos begin. Laat staan dat mensen het er in tweede instantie alsnog ingooien. Maar vooruit, dacht ik. Laten we maar eens kijken.
‘Fine. How are you?’ Ik gaf hem terug.
‘Good. Any plans for today?’
‘I’m going to help a friend move to her new place. And you?’
‘Not much. I hope everything will go well with moving and I wish you a wonderful day!’ Regenboogsmiley.
Ik wenste haar geen prachtige dag terug, want na dit korte gesprekje voelde ik me volkomen inspiratieloos achtergelaten. Dit was het.
‘Hi,’ schreef de Visser me ’s avonds.‘ How are you?’ schreef ze weer nadat ik een paar uur later nog niet had gereageerd.
Ik kan aanhoudendheid vervelend vinden, maar dat voelde ik nu niet. Ons eerdere gesprekje had me de energie gegeven van een zoutzak, maar ik vond het fair enough om het nog een kans te geven. We hadden elkaar amper gesproken en daarom vond ik haar aanhoudendheid dapper en voor haar spreken. Ze was niet zo iemand die tot het bot onzeker is en zich meteen afgewezen voelt. Nee hoor, ze gooide het lijntje gewoon opnieuw uit.
‘Fine. How are you?’ Ondanks de sympathie die ik voor haar aanhoudendheid voelde, gaf ik hem weer doodleuk terug, zoals de zoutzak die ik me ook nog steeds bij haar voelde.
Ze wenste me een fijne avond toe en ook die gaf ik haar terug.
De volgende dag herhaalde het riedeltje zich opnieuw. De Visser stuurde me ‘hi’ en een paar uur later ‘how are you’. Opnieuw intrigeerde het mij dat ze het weer probeerde, zodat ik hem ook nu weer teruggaf. Deels uit sympathie en deels uit nieuwsgierigheid of er van haar kant ooit iets anders ging volgen. Bestond er zoiets als de climax van een how-are-you-gesprek?
Ik werd op mijn wenken bediend, want ze vroeg me wat mijn nummer was en of we verder konden gaan op WhatsApp, omdat ze het idee had dat ik niet zo vaak op deze app te vinden was.
Ach ja, dacht ik weer, laten we maar kijken. Ik gaf haar mijn nummer. Met het voornemen dat ik beter mijn best goed ging doen om me voor haar open te stellen, want dat had ze verdiend.
‘What country are you in?’ vroeg ze.
‘The Netherlands,’ zei ik.
‘Hi,’ kreeg ik even later op WhatsApp binnen. Het nummer begon met +43.
‘Ah now I see you don’t have a Dutch number. Where is +43 from?’
‘Am an Austrian. Sorry I didn’t tell you that. Hope it’s not a problem.’
‘Of course not 🙂 what brings you here?’ Ik ben zo iemand dat als ik Oostenrijk lees, ik meteen een zwak voel. Wenen is één van mijn favoriete steden.
‘You mean this app?’
‘No, to the Netherlands.’ Ik kreeg een deja vu.
‘Oh probably you are enough reason!’ Smiley met hartjesogen.
Pas op dat moment drong het tot me door dat ze niet in Nederland was, ondanks de 30km die ze volgens de app van mij verwijderd was. Als je een betaald lidmaatschap hebt dan kun je zelf je locatie instellen. Blijkbaar had zij om de een of andere reden iets in Nederland gepinpoint. Zonder zich daar zelfs echt van bewust te zijn. Als een visser die lukraak ergens zijn dobber uitgooit.