Een klik. Je voelt hem of je voelt hem niet. Toch? De Rechtlijnige dacht daar anders over, want ze vroeg mij waarom ik het niet voelde en wanneer het was begonnen. Alsof het iets was waar ze nog wat aan kon doen, wilde ze weten wat de reden was.
De Rechtlijnige had er zelf wel een idee over waarom ik die klik niet voelde. ‘Kijk,’ begon ze, ‘ik zou je natuurlijk ook kunnen vragen naar je vakantie in China, naar die grijze trui (is dat je favoriet?) of naar je lievelingseten. Ik denk alleen dat je elkaar op die manier niet leert kennen.’ Ze bedoelde dat ze niet van koetjes en kalfjes hield, maar dat zij iemand was die haar best deed om mij te leren kennen door over andere dingen te praten. Eigenlijk vroeg ze me het nog een kans te geven, aangezien het alleen nog wat tijd nodig had. Blijkbaar verwachtte ze dat die klik zoiets was als de pot vol goud aan het eind van de kennismakingsregenboog.
‘Een klik is een gevoel, dat kun je niet uitleggen,’ antwoordde ik. Het leek me goed om het kort te houden. Bovendien zou ik er niet meer over hebben kunnen zeggen, zelfs als ik dat zou hebben gewild.
Twee dagen later deed de Rechtlijnige een nieuwe poging. ‘Wil je je gevoel uitdagen door met mij af te spreken? Take the red pill.’
Nee, dacht ik. Voor ik het wist schreef ik het al. ‘Nee, zo werkt dat niet met gevoel, daaraan valt niets uit te dagen wanneer het er niet is. Als het er niet is dan is het er niet.’ Zo. Toen dat eruit was, voelde ik me ineens nieuwsgierig worden naar die rode pil die de Rechtlijnige er nu al voor de tweede keer ingooide. Wat was daarmee? Ik besloot het te googelen.
De pil kwam uit The Matrix. Ik had die film ooit wel gezien, maar blijkbaar was me daar weinig van bijgebleven. De pillen niet in ieder geval. De keuze tussen de blauwe pil en de rode pil stond voor de keuze tussen zalige, comfortabele onwetendheid en het echte leven. ‘You take the red pill… you stay in Wonderland, and I show you how deep the rabbit hole goes.’ Ik hou er wel van wanneer naar Alice in Wonderland wordt verwezen, vooral het achterna gaan van het konijn. Ik vind dat een prachtige metafoor voor je gevoel achterna gaan. Maar die Alice in Wonderland metafoor zag ik niet terug in de rode pil van de Rechtlijnige, want daarin draaide het niet om je gevoel achterna gaan. Integendeel. Haar rode pil was een rationeel motto waarbij ze niets van te voren wist, omdat ze dingen niet aanvoelde, maar erin moest duiken om erachter te komen. ‘Kies niet blauw, blijf niet in onwetendheid leven, maar kies rood. Spreek wat met mij af en dan zul je erachter komen.’
Ik wilde haar rode pil niet. Het was ‘nee’ en daar bleef het bij. Twee dagen later stuurde de Rechtlijnige me opnieuw een bericht. Dit keer gericht aan mij alsof ik een soort hulplijn was. Ze schreef: ‘Hoe krijg ik meer matches? Hoe doe jij dat?’
Man, man, man, dacht ik, want ik had al vier keer gedacht dat we klaar waren. Ik had het dossier dichtgeslagen en op de plank weggelegd om te verstoffen, zoals je dat doet met archiefstukken. Alleen daar was ze weer, als duveltje uit een doosje, met nog een vraag. Al die vragen hadden prima in één gesprekje van twee minuten gepast en dan zou het niet dodelijk vermoeiend zijn geweest. Nu vond ik dat wel. Desondanks antwoordde ik haar. ‘Zelf kijk ik bij anderen altijd naar de profieltekst, die vind ik het allerbelangrijkste. Ik kijk ook naar steekwoorden, maar die heb je al ingevuld. Als ik jou was zou ik een tekst schrijven.’
Natuurlijk kreeg ik de volgende dag weer een bericht.
De Rechtlijnige vroeg me op haar profiel te kijken, want ze had een tekst geschreven. ‘Ik vraag het niet om je te versieren, maar ik wil graag weten wat je denkt.’
Nee, dacht ik opnieuw. Het houdt nooit op. Nu ik dat doorhad, besloot ik dat het klaar was. Ik ging haar niet meer antwoorden. Echt niet. Er zijn die prikkelende momenten van het konijn achterna gaan, maar die andere kant van naar je gevoel luisteren is net zo belangrijk. Wanneer je voelt dat je het niet wil dan moet je je grens trekken. Waarschijnlijk had ik dat een week geleden al moeten doen.