De Debutant had de joker ingezet en mij een ‘super like’ gestuurd. Ik had haar al weggeveegd, maar blijkbaar kijkt een super like niet naar wat de ander heeft gestemd.
In de programmering van de datingapp stond de formule dat als ‘ja’ én ‘ja’ wordt geveegd dat er een bericht wordt verstuurd ‘je hebt een match!’ en daarna mag je chatten. De enige weg naar Rome is via twee keer ‘ja’. Tenzij iemand dus een super like stuurt.
Een super like is eigenlijk een berichtje. Een soort persoonlijke pitch waarin je de ander kunt overtuigen. De debutant schreef mij:
‘Ha, een leuk bericht. Nou, ik zit net op deze app en jij bent de eerste die ik super like, dus compliment voor jou! Is mijn profiel ook interessant voor jou? 😉
Aha, had ik verrast gedacht toen ik de foto naast het berichtje bekeek, want ik herkende haar. Ik ben zo iemand die over zichzelf denkt dat ze meer affiniteit heeft met tekst dan met beeld (lees: ik ben meer geïnteresseerd in profielteksten dan foto’s), maar dat is natuurlijk aangeleerd gedrag. Uiteindelijk zijn alle mensen visuele wezens. Dat bleek maar weer toen ik haar foto meteen herkende.
De debutant had mij drie zinnen geschreven.
In de eerste zin bevestigde ze dat ze begrepen had dat ze een leuk berichtje moest schrijven en suggereerde ze dat bij deze te doen.
In de tweede zin zei ze niets anders dan dat ze me een super like stuurde met de toelichting dat dat een compliment is, terwijl het dat niet is – in een compliment benoem je iets van de ander.
Tot slot vroeg ze zich af of ik haar ook zou liken. Knipoog.
Kortom, het was een semantisch leeg bericht. Ik geef de voorkeur aan zoiets als: ‘Hoi, ik zie dat je ook van vissen houdt. Wat is je favoriete visstek?’ Maar hier stond helemaal niets in waaruit bleek dat iets in mijn profiel haar werkelijk had aangesproken, maar het waren wel 3 zinnen. Voor een datingapp zijn dat een heleboel zinnen en aangezien ik vind dat ik tekstueel ben ingesteld, trok die overdaad me over de streep om haar profiel opnieuw te bekijken. En misschien ook wel een beetje omdat onderaan de super like een hele feestelijke knop blinkt ‘match ons!’ Versierd met feesttoeters en slingers. Dat is toch leuk wanneer je daar dan straks op kan klikken, dus bekeek ik haar profiel opnieuw.
Oh ja, dacht ik toen haar profieltekst opnieuw las en dezelfde reactie erop had. Een beetje negatief geprikkeld. Voor mij was dat een ‘nee’. Althans, de eerste keer. Die super like had een vibe gebracht van slow motion én deja vu. Alsof ik was teruggegaan in de tijd om precies dezelfde ervaring te hebben, maar langzamer. Het was alsof ik op pauze had gedrukt op het moment dat ik doorkreeg dat er exact hetzelfde aan het gebeuren was. Pauze: in verwondering vroeg ik me af waar het eigenlijk in zat dat ik hier dat nee-gevoel bij kreeg. Het lag er namelijk niet dik bovenop, vond ik ineens. Als je de losse woorden las dan was het misschien nog best oké. Wanneer je er zo over gaat nadenken dan ben je verloren. Het werd een ‘ja’.
In mijn openingszin vroeg ik de Debutant waar haar boek over ging.