Mijn 1980s cocktails partner in crime stelde de B-52 voor, dus ik googelen. De bommenwerper kende ik, maar van de cocktail had ik nog nooit gehoord.
De cocktail schijnt dus niet eens naar de bommenwerper vernoemd te zijn, maar naar de 80s band The B52’s. Ook de band was niet naar de bommenwerper vernoemd, maar ontleende zijn naam aan de B52-pruiken van de vrouwelijke bandleden. Bij die pruiken uitgekomen is er eindelijk een relatie met de bommenwerper, want zij werden zo genoemd omdat ze op de neus van de bommenwerper leken.
De B-52 bleek een killer! De cocktail bedoel ik, niet de bommenwerper. De B-52 is een 80s icoon. Dat hij vernoemt is naar een 80s band onderstreept dat alleen maar des te meer. Ook de bereidingswijze is spot on jaren 1980. De cocktail zit als gegoten. Niet geshaket of geroerd, maar drie strakke lagen in een glas. Laagjes, daar hielden ze van in de jaren 1980. Om perfecte laagjes te krijgen moet je het volgende laagje voorzichtig over de bolle kant van een lepel gieten. Daardoor mengen ze niet. Als je het goed doet tenminste. Ik deed het de eerste keer niet goed.
Wat je dus beter niet kunt doen is de maatbeker achterwege laten. Je moet voorzichtig op de lepel gieten. Dat werkt beter als je niet rechtstreeks uit de fles inschenkt en ook nog in de gaten moet houden hoeveel je erin schenkt. Zeker niet als je, zoals wij deden, een bol glas gebruikt en geen enkele houvast hebt.
Afgezien van enige techniek bij het maken van de laagjes, is het een supereenvoudige cocktail. Hij bestaat uit 3 ingrediënten die je in gelijke hoeveelheid inschenkt. Koffielikeur, Baileys en Grand marnier. In die volgorde.
Een bijkomend voordeel is dat je geen shaker in huis hoeft te hebben. Hoewel je uiteindelijk met alles kunt shaken wat een schroefdop heeft, alleen ziet dat er niet zo cool uit. Het voordeel van de B-52 is dat het er de hele tijd cool uitziet. Ik bedoel, je hebt laagjes. Ze mengen niet tijdens het drinken, het blijven laagjes. Hoe leuk is dat!
Wil je er een echt 80s feestje van maken dan kun je er deze 2 aan toevoegen: Slippery nipple (Sambuca, Baileys en Grenadine voor de tepel). Doe je het goed dan krijg je ook hier weer mooie laagjes. Mudslide (Koffielikeur, Baileys, Wodka en ijs). Geen mooie laagjes hier, maar wel het voordeel dat je de meeste drank al in huis hebt vanwege de andere 2 cocktails. Door al het ijs is de mudslide een beetje mak schaap, zeker als je de B-52 al hebt geproefd. Prima voor de afwisseling, maar geen winnaar. Dat is de B-52: mooi en krachtig.
Bij een 80s avond hoort natuurlijk ook een goede playlist met 80s muziek en gesprekken over de muziek die voorbij komt. Films mogen ook niet ontbreken. Al hebben wij het alleen heel kort gehad over Back to the future (deel 1: geweldig!). Verder hebben we het vooral over andere dingen gehad. Post 1980s. Zoals het boek ‘The lean startup’.
Lean is een bedrijfsstrategie waarbij je de verspilling zo klein mogelijk houdt. Bij startups die een technisch perfect product op de markt willen brengen is vaak veel verspilling van middelen. Pas na de marktgang zien ze of hun product aanslaat. Het is een enorme gok. De lean startup methode schrijft voor om systematisch te testen of je op de juiste weg bent door te beginnen met een Minimum Viable Product en de verdere ontwikkelkeuzes te baseren op meetresultaten van gebruikersonderzoek. Je creëert waarde (maakt iets wat mensen) en minimaliseert verspilling (door niet blind alle middelen in je droomvisoen te steken). De ultieme verspilling: iets maken wat niemand wil.
Cocktail partner en ik hadden het over onze jeukende handen. Als je houdt van theorie en analyseren dan gaan je handen jeuken van een boek als ‘The lean startup’. ‘Ik heb een blog, zei ik, dat is iets waarmee ik zou kunnen experimenteren!’
‘Ja!’ zei CP. ‘Je zou kunnen testen wat mensen willen lezen.’
Na even nadenken zei hij: ‘Cocktails zijn in! The 1980s zijn in! De B-52 is een blog waardig! Schrijf een blog over de B-52 en ga aan de slag met Google analytics! Kijk wanneer mensen afhaken. Kijk of ze na het lezen over de B-52 nog ergens op klikken!’
‘Ja!’ riep ik enthousiast! ‘De 1980s zijn een hit en de B52 is een bom!’ Herhaalde ik. ‘Je zou denken dat mensen dat graag willen lezen, maar weten doen we het niet. Dus laten we het testen!’ Mijn enthousiasme was als de B-52, opgebouwd uit 3 gelijke delen. In mijn geval: alcohol-ondernemingszin, boek-enthousiasme en borrel-saamhorigheid! De dag erna was ik minder enthousiast over het plan. Ik was ik nog steeds de boek-enthousiaste analyticus met jeukende handen, maar met vetorecht dat ik uitsprak over mijn blog. Ik wilde niet de volgende Nikocado Avocado worden. Mijn site heeft een ander doel. Het is de plek voor dingen die ik niet kan laten. De plek voor dingen die me interesseren, zoals nadenken over optimaliseren. Dus dat blog over de B-52 bleef een prima idee. Alleen niet als clickbait, maar als interessant gedachtenexperiment over hoe je snel kan leren van klanten.