‘Een Dudokje is een gebakje,’ schreef ik haar. De Strijder schreef terug dat ze Dudokje vond klinken als iets uit een game. Wanneer je zover in je queeste bent gevorderd dat je een subqueeste hebt ontsloten waarop je Dudokjes moet verzamelen om daarna verder te kunnen.
Zij was Engels. Is dat wat het in je losmaakt als je als Engelstalige het woord ‘Dudokje’ hoort? Ik probeerde het me voor te stellen, maar slaagde er niet in. ‘Are you a gamer?’ vroeg.
‘Not at all,’ schreef de Strijder, waarna ze verklaarde dat ze gewoon fantasie had.
Heerlijk, dacht ik. Ik hou van queestes en van fantasie. Behalve mezelf heb ik echter nog nooit iemand terloops in een gesprek het woord queeste horen gebruiken.
Ineens begon de Strijder over de ongelooflijke hoeveelheid catfish die op deze app zaten.
Gij ook al, dacht ik. De Medicus was daar ook over begonnen en had me gezegd dat er veel mensen waren zonder geverifieerd profiel. Zij had zich niet kunnen voorstellen dat ‘echte’ mensen niet eventjes de moeite namen voor die check. Die nepperds veegde de Medicus allemaal weg. Dat wil zeggen, dat deed ze nadat een match waren. Want dan pas kun je iemands verificatiestatus zien. Ik had daar nog nooit op gelet, maar de Medicus drukte dan meteen op de knop ‘ontmatch’. Iemand een catfish noemen was voor haar een logische conclusie geweest op basis van iemands verificatiestatus.
‘Tja,’ begon ik tegen de Strijder. ‘Ik geloof dat ik er niet zoveel last van heb omdat ik niet op foto’s selecteer, maar op de profieltekst. Één woord kan overigens voldoende zijn, mits dat een heel goed woord is. Wat mij in jouw profieltekst aansprak was het woord ‘wit’, want intelligente humor is wat mij betreft spot on.’ Pas op dat moment realiseerde ik me dat het andersom niet opging. Zij was Engels en had mijn profieltekst niet eens gelezen.
Ik concludeerde dat de Strijder een fotoswiper was, daarna dwaalden mijn gedachten af naar catfish en hun motieven. Preciezer gezegd, ik dacht aan dat programma op MTV. Daarin was de ontmaskerde catfish vrijwel altijd een naar liefde smachtende, onzekere jongere met overgewicht, die zich voordeed als een topmodel en beweerde dat hij/zij, behalve dat ene detail, voor 100% zichzelf was geweest en dat het ware liefde was.
Op een vrouw-zoekt-vrouw-app zit ongetwijfeld een ander slag catfish: mannen die uit zijn op een verzetje. Daarom kon ik me er niets bij voorstellen dat een profiel dat met die motivatie was aangemaakt, mij genoeg zou te prikkelen om diegene te liken. Mijn appgedrag werkte als een catfish filter. En degene die er wel doorkwamen, vielen alsnog snel af omdat ik ze te oninteressant voor woorden zou vinden. Dus als ik al een catfish trof dan had ik dat helemaal niet door. Dan dacht ik dat het hele suffe mensen waren.
De Strijder en ik verschilden daarin als dag en nacht. Gezien het feit dat ze me vaak om 2:00 uur ‘s nachts een berichtje stuurde, moest zij wel de nacht zijn. De gemaskerde Strijder die ‘s nachts op catfishjacht ging.
Als je het meest oppervlakkige gesprek ooit voert dan lijkt het mij dat je daarom afhaakt. Maar bij de Strijder ging dat anders, blijkbaar dacht zij op dat moment: aha, jij bent een catfish! De Strijder keek niet naar de verificatiestatus van haar matches, maar praatte en ontmaskerde.
‘Hoe gaat dat dan?’ Ik vroeg de Strijder naar de gesprekken en de ontmaskeringen. Ze antwoordde dat er altijd 3 dingen waren: ‘1. Ze willen verder spreken op Telegram; 2. Ze vragen naar mijn naam, terwijl ze die gewoon kunnen lezen; 3. Ze werken altijd als kapitein op een boot. Die lui denken dat gay-vrouwen allemaal op een boot werken.’ Over het ontmaskeren schreef ze: ‘Ik confronteer ze en wanneer ik dat heb gedaan dan ontmatchen ze mij. Maar ik heb voor die tijd al een foto van de chat gemaakt en die stuur ik dan vervolgens naar het beheer van de app.’
Ik vond het intens. Een beetje zoals de afvalbekladder die bij mij in de buurt aanplakbiljetten op zakken afval plakte en met een viltstift op de grote kartonnen dozen schreef: ‘aso!’ of ‘grofvuil is dinsdagavond’ of ‘afval hoort in de bak’, maar vooral veel ge-aso. Ook zette hij/zij geregeld de klep van de ondergrondse containers open, om te demonstreren dat de klep het gewoon deed. Ik dacht geregeld: wat aso om die klep open te laten, want nu regent het allemaal in. Tot ik begreep dat het een actie was van de afvalbekladder. Ik vind dat dus intens: mensen die nooit iets als een verloren zaak zullen beschouwen, maar altijd geloven dat ze een verschil kunnen maken.
De Strijder kon haar catfish-aangiftes alleen maar doen uit de overtuiging dat ze daarmee een verschil kon maken, maar tegelijk kon ik me niet voorstellen dat ze werkelijk dacht hiermee een verschil te kunnen maken. Ik bedoel, ik kon het me gewoon niet voorstellen. Ik moest het eerst van haarzelf horen. ‘Wat wil je daarmee bereiken?’ vroeg ik. ‘Hoop je dat ze een algoritme gaan schrijven dat catfish weet te ontmaskeren?’
Ja, de Strijder hoopte inderdaad dat de app-ontwikkelaar er iets mee zou kunnen. Ik geloofde daar niet in, maar ik was ook geen Strijder, ervan overtuigd een verschil te kunnen maken.